جزایر فارو یا جزایر فاروئه (به فاروئی: Føroyar، به دانمارکی: Færøerne، به معنی: جزایر گوسفند) نام جزایر هجده‌گانه‌ای است که به عنوان یکی از منطقه‌های خودگردان دانمارک شناخته می‌شود.
تاریخچه
این مجمع الجزایر در سال ۱۸۱۴ از نظر سیاسی از نروژ جدا شد و از سال ۱۹۴۸ به‌صورت استانی خودمختار از پادشاهی دانمارک درآمد. آن‌ها در طی این چند سال مسئولیت بیشتر مسایلشان را در دست گرفته‌اند؛ به‌جز دفاع (اگرچه دارای نگهبان ساحلی محلی هستند)، امور خارجی و دستگاه قضائی که بر عهدهٔ دانمارک می‌باشد.
فارو روابط نزدیک و سنتی‌ای با ایسلند، شتلند، اورکنی، جزایر هبرید بیرونی و گرینلند دارد. این مجمع الجزایر در انجمن اروپای شمالی به‌عنوان بخشی از نمایندگان دانمارک حضور پیدا می‌کند. شایان ذکر است که فارو عضو اتحادیه اروپا نمی‌باشد.
جغرافیا
این مجمع‌الجزایر در شمال اروپا و منطقهٔ اسکاندیناوی، بین دریای نروژ و اقیانوس اطلس شمالی، تقریباً در فاصله‌ای برابر از ایسلند، نروژ و بریتانیا واقع شده‌است و پایتخت آن توشهاون می‌باشد.
از مجموع ۱۸ جزیره‌ای که جزایر فارو را تشکیل داده‌اند، ۱۷ جزیره مسکونی‌اند و بزرگ‌ترین آن‌ها به نام استریموی ۳۸۵ کیلومتر مربع مساحت دارد. اقلیم آن معتدل، بارانی و اغلب ابری است.
اقتصاد
تنها ۶ درصد اراضی این جزایر قابل کشت هستند و فراورده‌های کشاورزی آن به سبزیجات محدود می‌شود و غلات در آن به عمل نمی‌آید. صنایع دستی و ماهی‌گیری شغل‌های اصلی مردم می‌باشند و صدور ماهی عمده‌ترین منبع درآمد آن محسوب می‌شود.
پرورش گوسفند و دامداری نیز از جمله مشاغل ساکنان آن است.